ماییم و نوای بی‌نوایی...
خوشا از دل نم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
خوشا زان عشقبازان یاد کردن
زبان را زخمه‌ی فریاد کردن
خوشا از نی، خوشا از سر سرودن
خوشا نی‌نامه‌ای دیگر سرودن
نوای نی نوای آتشین است
بگو از سر بگیرد، دلنشین است
نوای نی، نوای بی‌نوایی است
هوای ناله‌هایش، نینوایی است
نوای نی، دوای هر دل تنگ است
روز عاشورا، امام حسین (ع) پشت خیمه‌های شهادت، خندقی کند تا امویان نتوانند به حریم امامت نزدیک شوند.
اما ای امویان زمان بدانید ما...
از روزی که در نهر جانمان فرات سوز و علقمه‌ی عطش جاری شد، از شبی که در پیاله‌ی دلمان شربت گوارای ولایت ریختند، از وقتی حسین بن علی ، در "دسته‌ی" دینداران "شور" انداخت، آری... از ان روز دلمان یک حسینیه‌ی پر شور است و خانه‌هایمان "تل زینبیه"
در حسینیه‌ی دلمان، مرغ‌های محبت سینه می‌زنند و اشک‌های یتیم در خرابه‌ی چشم، بیقراری می‌کنند.
سینه‌ی ما تکیه‌ای قدیمی‌است، سیاهپوش و با کلید "یاحسین" باز می‌شود درب آن و زمین آن با اشک آب و جارو می‌شود.
ما دل‌های شکسته‌ی خود را وقف اباعبدالله (ع) کرده‌ایم و اشک خود را نذر کربلا و این وقفنامه به امضای حسین (ع) رسیده است .
خدایا!
ما را به چشمه‌ی کربلا و نهر علقمه تشنه‌تر کن و معمار اشک را برای آبادی دل‌هایمان بفرست.
امروز بر سر دل‌های ما پرچمی نصب شده که بر آن نوشته است :
"" السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام ""
|
:: موضوعات مرتبط:
شعر،
مذهب
